Koek en kreukels

Ik heb net 17 kilometer gefietst. Om de energie weer aan te vullen, wil ik een appel en een koffiekoek gaan eten in het kantoor. Ik draai mij even om, om wat weg te leggen en meneer de Vries* die in de buurt is, heeft mijn heerlijke koffiekoek al te pakken gekregen  en zet er direct zijn tanden in. “Bedankt!” zegt hij en loopt vervolgens gemoedelijk weg. Met lede ogen moet ik het aanzien.  “Dag koek!” denk ik bij mijzelf, “dan alleen maar de appel. Is ook beter voor mijn lijn”. Zo verzacht ik mijn leed.
We hebben een kerkdienst in het verpleeghuis. Druppelsgewijs worden de bewoners  door de vrijwilligers in de recreatiezaal gebracht. Eén bewoner begint na een paar minuten al hard te mopperen: “nou, dat blijft hier ook maar leeg. Ik vind het maar niks!” Ik vertel haar dat wanneer  alle bewoners er zijn, dat we dan met de kerkdienst kunnen beginnen. Het zal niet meer lang duren. Niet veel later bromt ze weer: “ze denken zeker dat ik niks te doen heb. Ik heb het druk!” . Ik vraag aan haar: “wat moet u nog doen?” Ze snauwt naar mij: “Ik moet de krant nog lezen!” “Ja, dat is heel belangrijk”  antwoord ik haar. Ze kalmeert gelukkig.
Ik vraag mevrouw van Dongen* om het Bijbelgedeelte voor te lezen. Het is Psalm 103.Het is een prachtig lied dat de innerlijke mens kan verfrissen.  Een paar maanden geleden ging het lezen nog heel goed, maar het kost mevrouw van Dongen nu behoorlijk veel moeite om te lezen. Een aantal woorden vult ze zelf in. Ja, de bewoners met dementie kunnen in een korte tijd snel achteruit gaan.

Zo ver het oosten is van het westen,
zo ver heeft Hij onze overtredingen van ons gedaan.
Zoals een vader zich ontfermt over zijn kinderen,
zo ontfermt de HEERE Zich over wie Hem vrezen.

Om Gods liefdevolle vergeving uit te beelden, heb ik een groot wit dekbedhoes om mij heen geslagen. Als een sneeuwpop loop ik langs de bewoners.
“Ik ben helemaal bedekt met Gods vergeving, mijn hele buitenkant is wit” zeg ik. “Ik zie wel uw schoenen en een stukje van uw broek” zegt één van de bewoners. “Ze zien ook werkelijk alles”, denk ik bij mijzelf.
“Alles is goed tussen mij en God. Al onze zonden zijn vergeven door onze liefdevolle hemelse Vader. God de Vader ziet geen enkele kreukeltje als Hij naar ons kijkt” zeg ik tegen de bewoners. Mevrouw van Houten* kijkt naar mijn witte dekbedhoes en zegt: “Hij zit vol kreukels, zal ik hem voor u strijken?” De vrouwen grinniken. De dominee zit in de kreukels.

*Namen van bewoners zijn fictief.

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
Lees hier meer over onze bloggers.  

Word jij de collega van Egbert? Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.