Natuurschoon

Met z’n drieën gaan we in een nabijgelegen natuurgebied een grote wandeling maken. Mevrouw  Versterk* - bewoner op een gesloten verpleeghuisafdeling -  is helemaal in haar nopjes. Ze is gek op een wandeling in een groene omgeving. Als een prinses zit ze in haar rolstoel. Ze straalt helemaal.

De vele knotwilgen, het  hoge riet, het smalle pad langs de getijdenkreken en de bijzondere bloemen maken haar tot een spraakwaterval. Ze zegt: “Wij kunnen de schepping nooit natekenen, zo mooi is het. Hoeveel penselen heeft God wel niet? Die kleuren zijn niet als kleurplaten te koop!” Ze wijst vervolgens met haar hand naar een vreemd gevormde knotwilg die helemaal hol is geworden en waar varens in groeien.  Mevrouw  Versterk zegt daarbij: “Geen één boom is hetzelfde, net als geen mens hetzelfde is.  De schepping blijft en is zo mooi, alleen de mens moet er van afblijven. Wij verknallen het.”

Deze vrouw met gevorderde  dementie vertelt ons aan de hand van de schepping hoe ze naar God, de schepping  en de mens kijkt. “Wat een wijsheid!”  denk ik bij mijzelf.

“Kijk, dit is een Reuze Balsemien. Oh, even strelen hoor. Wat is dat mooi. Ach, het maakt niet uit wat voor naam het heeft. Het is gewoon erg mooi!” zegt mevrouw Versterk. We lopen over een bruggetje. In de kreek zwemmen een paar eenden. “Dieren weten wanneer iets niet pluis is. Wij mensen kunnen dat ook voelen. Precies hetzelfde. Alleen wij verwaarlozen het.” zegt mevrouw Versterk. Ik krijg amper de tijd om maar iets te zeggen, want de oude dame van 96 gaat alweer door: “die eenden moeten ook oppassen hoor. Dan kruipen ze weg en houden ze zich muisstil tot het gevaar voorbij is. Dat moeten wij ook doen als er gevaar is.” Zwijgend kijken we een poos naar de eenden in het water. Ik probeer de woorden van mevrouw Versterk tot mij door te laten dringen.

“Ik ben zo gelukkig buiten. Als ik thuis ben, ga ik er heerlijk aan denken. Dan ben ik weer gelukkig. Ik ga er van dromen. Mag ik kinderen tegen jullie zeggen? Want we horen toch bij dezelfde Vader?” zegt mevrouw Versterk met een stralend gezicht.

We lopen langzaam weer terug naar de uitgang van het natuurgebied. Het zweet loopt langs mijn rug. Het is het allemaal waard. Ik voel mij rijk gezegend met deze  prachtige vrouw vol levenswijsheid.

Samen eten we nog een ijsje. “Wat een heerlijk ijsje is dit. Alleen nu ben je wel door je zakgeld heen!” zegt de oude dame met een grote glimlach. Ze gaat verder: “Hoe kan ik je bedanken. Alleen maar bedankt zeggen is ook zo goedkoop.”

Wat een mooi mens ben je, denk ik bij mijzelf.

*Dit is een fictieve naam.

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog! Lees hier meer over onze bloggers.  

Word jij de collega van Egbert? Kijk op werkenbijleliezorggroep.nl voor onze vacatures.