'Zet die stoel meteen terug!'

Om de week is er een zanguurtje op de gesloten afdeling van ons verpleeghuis. De bewoners van de twee huiskamers komen dan in een huiskamer bij elkaar om heerlijk te gaan zingen. Eén van de bewoners vindt het zingen een waar feest en begint vanaf het moment dat we haar ophalen al danspasjes te maken en te zingen. Ze heeft wel wat ondersteuning nodig, want ze kan behoorlijk wankelen door haar duizelingen.  Maar daar maalt ze niet om. En dan te bedenken dat ze al 93 jaar oud is.

Door de grote aanloop moeten er wel van andere plekken stoelen gehaald worden. Ik pak een stoel die op de gang voor de deur van een bewoner staat. De bewoner komt zelf ook naar het zanguurtje. “Wat doe je met mijn stoel. Zet die stoel meteen terug. Het is hier ronduit schandalig, ze pikken hier van alles!!” roept mevrouw Spangen* streng naar mij. “Ik kom uw stoel lekker wel pikken en hij blijft van mij”, zegt ik tegen haar. Mevrouw Spangen kijkt even naar mijn grijns op mijn gezicht en begint te lachen. “Oké, oké”, zegt ze en loopt gezellig mee naar de huiskamer waar ze lekker meezingt. Ze is altijd te vinden voor een grapje. Heel lang was ze lid van een toneelvereniging.

We zingen samen het lied: “God is getrouw zijn plannen falen niet”. Een groot aantal bewoners zingt - met wat ze aan adem nog hebben - mee en anderen lezen de tekst mee. Bij één bewoner worden de woorden door de vrijwilliger aangewezen, zodat ze ook mee kan zingen. Ze is anders snel de tekst kwijt.

Mevrouw van der Laan* is in een diepe slaap gevallen, die kan met haar ziel de prachtige woorden en muziek horen, denk ik bij mijzelf. Eens was er een bewoner die tijdens de kerkdienst heerlijk had zitten slapen en een paar uur later wel  vertelde hoe mooi de dominee had gesproken. Er gebeurt meer dan wij met het oog kunnen waarnemen, zullen we dan maar zeggen. Dat is het werk van onze hemelse Vader. Daarom geloof ik dat ook bewoners die ‘ver weg zijn’ mee kunnen gaan naar kerkdiensten en zanguurtjes. Gods Geest kan met alles wat er liefdevol gebeurt hun diepste kern aanraken.

“Zijn hier nog oude taarten?” vraag ik aan de bewoners. Mevrouw Spangen steekt haar beide armen omhoog en roept stralend: “Zeker zijn hier oude taarten!”. Er wordt hartelijk gelachen.

We zingen het lied: “Eens als de bazuinen klinken, uit de hoogte links en rechts”. Het lied gaat over de wederkomst van Jezus en dat de graven zullen openbreken en de doden zullen opstaan. “Kunt u deze bazuin horen”,  roep ik in een oor van mevrouw Jansen*. “Dat moet je in mijn linkeroor doen, want in ben dovig aan mijn rechteroor” krijg ik als antwoord. Ik doe hard het geluid van een bazuin na in haar linkeroor. De bewoners kunnen hun lol niet op.

“Als Gods bazuin klinkt, staan de doden op en mogen wij altijd bij de  Vader in de hemel zijn” vertel ik aan de bewoners. Er wordt instemmend geknikt.

Mevrouw van der Laan* trekt zich niets aan van alle bazuinklanken in de huiskamer en slaapt rustig door.

*De namen van de bewoners zijn fictief.

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog! Lees hier meer over onze bloggers. 

Word jij de collega van Egbert? Kijk op werkenbijleliezorggroep.nl voor onze vacatures.