‘Wat als ik misschien niet meer thuis kan wonen?’

“Eline, kan ik nog lang hier blijven wonen? Wat denk je? Het lijkt mij verschrikkelijk om in een verpleeghuis te wonen. Nee, dat is niets en dan hoeft het ook echt niet meer hoor. Ik geniet zo van de vrijheid. Kijk nou, hoe goed ik hier woon!”

Het is aan het eind van het zorgmoment als ik met meneer Dekker* in de deuropening nog even sta te praten. Voor mij kwam de vraag vrij plotseling, omdat het gesprek over een heel ander onderwerp ging. Toch is het een onderwerp waar al vaker over gesproken is. Meneer merkt, net als de familie en zorgverleners, dat het minder goed met hem gaat. Het opnemen van de telefoon gaat steeds lastiger, het klokkijken lukt niet meer en het rijden in de brommobiel vindt hij steeds spannender worden, omdat hij het niet meer goed overziet op straat. Meestal wil hij er niet over praten, maar vandaag is het anders.

Een week geleden heb ik contact gehad met de huisarts om samen na te denken over mogelijke woonvormen voor meneer Dekker. Op dit moment levert het zelfstandig wonen geen gevaar op voor meneer Dekker of de mensen om hem heen en er is gelukkig geen spoed bij om een plekje voor meneer te vinden. Het mooiste is als er al vroegtijdig ruimte en openheid is om te praten over de toekomst. Er wordt nog gewacht op uitslagen van neurologisch onderzoek, omdat op grond van dit onderzoek juiste ondersteuning ingezet kan worden en de juiste stappen genomen kunnen worden.

Meneer Dekker raakt emotioneel en ik vraag hem of het goed is dat ik nog even mee naar binnenloop. Nadat we weer in de kamer zitten, vraag ik hem welk beeld hij heeft van een verpleeghuis en welk verpleeghuis hij kent. Meneer Dekker heeft het gevoel dat hij in een verpleeghuis opgesloten zal zitten met een heleboel mensen om hem heen die ziek zijn. Hij ziet zich daar niet tussen zitten en samen hebben we het erover dat wij als thuiszorg en de huisarts ook niet het gevoel hebben dat een verpleeghuis op dit moment de juiste plaats voor hem is, maar dat er ook nog andere woonvormen zijn. Dat er meer mogelijkheden zijn die mogelijk op dit moment beter zouden passen. Na een klein halfuur met hem hierover gesproken te hebben, vraagt hij: ”Eline, wil je iets voor mij doen? Wil je als de uitslagen van alle onderzoeken er zijn, samen kijken naar welk plekje iets voor mij zou kunnen zijn?” Ik beloof hem dat als de uitslagen er zijn, we met elkaar gaan kijken naar wat een goede plek zou zijn voor in de verre toekomst. Want nu? Nee, nu moet hij er echt nog niet aan denken om zijn heerlijke huisje te moeten verlaten.

Als ik voor de tweede keer de deur uitloop, laat ik een rustigere meneer Dekker achter. Hij roept nog na: “dankjewel Eline, voor dit fijne gesprek en dat je naar mij geluisterd hebt!".

*Onze bloggers gaan met respect om met onze cliënten en collega’s en zullen geen echte namen noemen of concreet herleidbare situaties beschrijven.

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven regelmatig een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook komt er af en toe een gastblogger aan het woord. Kijk hiervoor op ons blog!

Ben jij op zoek naar werk met waardering?  Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.