Wa kom-mu doen?

Het liefst zou ik deze column beginnen met de blijde boodschap dat cliënten altijd op mijn komst zitten te wachten.
Nou, vergeet het.

‘Wa kom-mu doen?’
‘Ik moet dat geloop aan de deur niet!’
‘Wat zegt u? Kees de Manager?’
Oke, nieuwe poging met een nieuwe functienaam heeft misschien meer effect:  ‘Ouderenverpleegkundige? Kind, je bent net droog achter de oren!’

Meneer Van Duijn werd door de praktijkondersteuner van de huisarts aangemeld. Rijkelijk strooide ze met termen als: zorgmijdend, moeilijk in de omgang en niet de makkelijkste. Ze eindigde haar overdracht met de hoopvolle woorden: “zie maar hoe ver je komt!”
En daar ging ik op een goeie dag. Tikje gespannen, maar klaar voor de uitdaging.

“Wa kum-mu doen?’ Klinkt er vanachter de voordeur.
Ik stel me voor als ouderenverpleegkundige en ik kom even horen hoe het gaat.
De deur zwaait open en er verschijnt een grote man met een norse uitstraling. Er klinken wat harde woorden waar ik je niet mee zal vermoeien, maar erg hoopvol en vriendelijk  is het niet.
Ik snap het ook wel. Staat er opeens zo’n troela aan de deur die komt vragen hoe het met je is.
Toch kan ik het niet laten om te vragen of ik binnenkort nog eens langskomen mag.
“U mot doen wad-du niet laten kunt!”
In mijn naïviteit flap ik eruit of ik meer kans maak als ik dan ijs mee neem?
Meneer begint te schaterlachen en roept: “Dat zou nog eens een bak zijn!”

Twee dagen later sta ik met twee ijsjes aan hetzelfde adres en bel aan.

“Wa kum-mu doen?” klinkt het bozig.
“Ik ben Rianne de ouderenverpleegkundige en ik kom ijs brengen!”
Opnieuw zwaait de deur open en de norse gezichtsuitdrukking heeft plaats gemaakt voor een brede grijns. “Jij weet ook niet van ophouden he? Kom binnen, gezellig!”