Portret

Het mooie van mijn werk als hulpverlener, vind ik dat je zoveel bijzondere mensen en bijzondere verhalen tegenkomt. Daarom in dit blog deze keer een portret*.

Ze is al een eind in de 80 en woont nog zelfstandig. In Rotterdam - die grote stad-  op de bovenste verdieping van een van de vele flats. Met moeite zijn de zusters binnengekomen. Om nu toch maar eens, voorzichtig aan, te helpen met douchen. Mevrouw staat niet meer zo vast op haar benen en soms gaat er wat teveel tijd zitten tussen twee douchebeurten in. Terwijl de zusters 'binnen'  zijn, doucht ze soms toch nog een keer zelf. Want wat die zusters doen, is geen wassen, maar 'aaien' en wat zij doet is 'schrobben' en dat is het echte wassen.

Nu wordt het tijd dat ik ook naar binnen kom. Zou het mogen? Mevrouw heeft amper familie en zeker geen familie in de buurt. Wie helpt haar met haar post, met haar financiën? Wie bekommert zich om haar? Wie luistert naar haar verhalen? Van een leven vol avonturen, maar ook van zorgen, van verdriet, en beperkingen. Mevrouw heeft het lange tijd alleen gedaan. Nu ze richting de 90 gaat, lukt het haar toch minder goed.

Het duurt even, maar dan mag ik toch ook naar binnen. Ik ben geen begeleidster, geen hulpverleenster, maar ik word haar boekhouder, zoals ze zelf zegt.

En ik mag  ondertussen luisteren naar haar levensverhaal. Ik mag haar leren kennen. Nu spaart ze haar verhalen op voor ons: de zusters en de ambulant hulpverleners. Ondertussen verwonder ik me. Over haar veerkracht, haar heldere geest. Overdag pakt ze een boek of leest in haar encyclopedie en verwondert zich over wat ze daaruit leert.
Ze houdt het nieuws goed bij en heeft er een duidelijke mening over. Ze leeft mee met de armoede en honger in de derde wereld, met slachtoffers van oorlogen en natuurrampen.
In één van de goede-doelen-blaadjes bij een aangrijpend verhaal heeft ze iets gekrabbeld: 'Ga naar Agathos...' . Ze bidt ook voor hen en brengt hen bij God.

Zelf brengt ze ook alles bij God. De kleinste dingen. Als je ouder wordt, vergeet je meer en raak je dingen kwijt. We zijn een keer samen op zoek naar iets in huis. Ze verzucht: 'Heer, U weet waar het ligt...'.
's Nachts, als ze niet slapen kan, staat ze voor het raam en kijkt naar de hemel. En naar de andere flats. En bedenkt hoe al die andere mensen hun leven leiden.

Het verhaal is uit. Uiteindelijk gebeurt het toch. De val. Het hoofd dat minder wordt. Het verpleeghuis. Het einde.

Maar ik vergeet haar niet. Dank u, mevrouw, voor het kijkje in uw leven.

 * de mevrouw op de foto is niet degene over wie dit portret gaat

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
Lees hier meer over onze bloggers.

Word jij de collega van Belia? Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.