‘….maar juf Petra, dat kan toch helemaal niet in de praktijk. Daarvoor hebben we het veel te druk’ zegt een van mijn studenten. Ik antwoord: ‘Ik leer jullie hoe het hoort; ik weet ook wel dat dat in de praktijk niet altijd lukt. Ik zou zo graag willen dat jullie het in elk geval proberen. Ik kan jullie toch niet iets leren op een manier zoals het eigenlijk niet moet?’
Een gesprek als dit heb ik regelmatig met mijn studenten, of het nu gaat om de tijd nemen voor een gesprek met een bewoner of het uitvoeren van een verpleegtechnische handeling volgens protocol: studenten benoemen zo vaak dat er geen tijd voor is. Eén van mijn oneliners is dan ook vaak: ‘Tijd is een kwestie van prioriteit. Als je iets echt belangrijk vindt, maak je er tijd voor.’ ‘Maar juf Petra (sommige studenten noemen me zo, het is ook de naam van mijn Facebook profiel) we hebben het echt veel te druk daarvoor’, jij weet niet hoe het in de praktijk gaat tegenwoordig.’
Het is dan ‘voor de Corona-tijd’ en ik geef nog gewoon les in een klaslokaal vol met studenten.
Dan wordt het half maart 2020, van de ene op de andere dag is Nederland in lockdown. Mijn werk als docent wordt opeens volledig digitaal. Ik zit hele dagen thuis achter mijn laptop en geef les via Microsoft Teams. Ik hoor de verhalen van mijn studenten over de situatie in de verpleeghuizen: dat er steeds meer personeelsleden thuis zitten met COVID-19, dat bewoners ziek worden en afdelingen gesloten. Ze moeten zo lang achter elkaar werken en onder zo’n grote druk… Het is bijna onmenselijk wat er gebeurt.
Ik ben nog steeds BIG-geregistreerd verpleegkundige en besluit om me aan te melden voor ‘extra handen in de zorg’ bij Lelie zorggroep. Er is al snel contact en een match: ik word gevraagd om als verpleegkundige nachtdienst te gaan draaien in het verpleeghuis, meewerkend en tegelijk nachthoofd. Spannend, kan ik dat nog wel na zoveel jaren in het onderwijs? Ik word in een weekend twee nachten ingewerkt: in het verpleeghuis is dan net de eerste cohort-afdeling geopend, waar alle besmette bewoners bij elkaar zijn geplaatst. Daardoor zijn veel bewoners verplaatst naar andere afdelingen. Die nachten zijn dan ook chaotisch: de bewoners met dementie zijn letterlijk de weg kwijt, ze lopen over de gang te dwalen op zoek naar hun kamer, hun familie, een bekend gezicht. Er zit een verzorgende vast op de cohort-afdeling. Mijn paar extra handen komt dan ook goed van pas.
Twee weken later - in de meivakantie van het Albeda - zal ik drie keer drie nachten zelfstandig gaan werken als nachthoofd. Ik heb me goed voorbereid (denk ik): waar vind ik de spullen, om te katheteriseren, hoe bel ik een arts, waar zijn de overlijdenspapieren te vinden, hoe wekt het ecg-apparaat, wat is het protocol op de cohort-afdeling, hoe pas ik op de juiste manier handhygiëne toe. Ik bekijk instructievideo’s, ik lees protocollen, ik neem de SBAR nog eens door, ik ben er helemaal klaar voor (denk ik).
Inmiddels zijn er twee cohort-afdelingen waar bewoners met COVID-19 liggen en zitten er dus twee personeelsleden vast op deze afdelingen. In plaats van vier nachtdiensten zijn er vijf, maar omdat er dus meer personeel nodig is en veel personeelsleden ziek thuis zitten, werken we veel met collega’s die via een uitzendbureau komen en dus het verpleeghuis en de bewoners niet kennen. Gelukkig is er steeds één nachtdienst die het huis wel kent.
Het protocol handhygiëne bleek in de praktijk nogal lastig uit te voeren: natuurlijk na iedere handeling handen wassen of handdesinfectans gebruiken, dat lukte nog wel. Maar wat te doen als je een bewoner aan het verschonen bent en je telefoon gaat: bed omlaag, handschoenen uit, handen wassen, telefoon aannemen, handen desinfecteren, handschoenen aan, verder met de bewoner, telefoon gaat weer… Onmogelijk dus. Ter geruststelling: de telefoons worden wel zeer regelmatig gedesinfecteerd.
Het nieuwe schooljaar loopt inmiddels alweer een poosje. Ik ben gestopt met mijn werk als verpleegkundige en ga me weer volledig concentreren op mijn werk voor het Albeda Zorgcollege.
Ik heb de afgelopen maanden veel geleerd. Ik heb gezien hoe ontzettend hard er wordt gewerkt en met hoeveel liefde al die zorgverleners elke dag weer klaarstaan voor hun bewoners in het verpleeghuis. Ik ben onder de indruk van hun enorme inzet. Ik begrijp inmiddels heel goed dat het niet altijd lukt om alles volgens protocol te doen als ik alleen maar denk aan de telefoon die je alleen met schone handen mag aannemen.
Toch blijf ik lesgeven zoals ik deed: ik leer mijn studenten hoe het moet volgens het protocol. Wat ik ze vooral mee wil geven: jullie hebben een prachtig vak, waarin het belangrijk is om je hoofd koel en je hart warm te houden.
Zuster Petra is weer juf Petra, maar met heel wat ervaringen rijker.
Dit is een gastblog van Petra de Jong. Petra werkt als docent en onderwijsontwikkelaar bij het Albeda Zorgcollege. Vanaf april 2020 sprong ze regelmatig bij als verpleegkundige in de nachtdienst in de Burcht, een verpleeghuis van Lelie zorggroep.
Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven regelmatig een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook komt er af en toe een gastblogger aan het woord. Kijk hiervoor op ons blog!
Ben jij op zoek naar werk met waardering? Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.
Gastblog 
Uw reactie