Joke, Caroline en Simone zorgden voor beide ouders:

In de rubriek ‘De bezoeker’ gaan we in gesprek met de mensen die achter – of eigenlijk naast – de cliënten van onze verpleeghuizen staan. Wie bezoeken ze, en waarom? Deze keer zijn we in verpleeghuis Tiendhove in Krimpen aan den IJssel.

In het hoekje van lunchroom De Specialiteit van verpleeghuis Tiendhove zitten Joke (63), Caroline (58) en Simone (52) gezellig aan de cappuccino en thee. Ze bezoeken hun 88-jarige moeder, die ruim vier jaar in Tiendhove woont, op een afdeling voor mensen met dementie. Dat mevrouw Boudestijn een plekje kreeg in Tiendhove, was een opluchting voor de zussen. Terwijl Caroline een smaakje uit de theedoos kiest, begint ze te vertellen.

Betrokken bewoners

“Het eerste half jaar dat ma in Tiendhove woonde, verbleef mijn vader hier ook, in het hospice. Het was heel fijn dat ze bij elkaar konden zijn. Elke dag ging pa met zijn rollator naar boven, eten bij mijn moeder op de kamer.” Een laatste wens van vader was om nog één keer samen met zijn vrouw te slapen. “Dus is het bed versleept en zelfs de brandweer gewaarschuwd. Dat was écht geweldig, het hele huis leefde met hen mee,” lacht Joke. De betrokkenheid van het gezin bij Tiendhove is in alles voelbaar. Zo trakteerde meneer Boudestijn zijn familie, de bewoners en het personeel van de afdelingen op pizza’s toen hij voor de laatste keer jarig was. “En hij maakte kerstkaarten met persoonlijke wensen, voor zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Toen hij daarmee klaar was, begon hij aan kaarten voor de verzorgenden en verpleegkundigen. En na zijn overlijden, mochten we op zijn kosten uit eten met het personeel dat hem verzorgd had. Hij regelde alles!”

Mantelzorg

Toen vader en moeder nog thuis woonden, was de zorg heel intensief. “We zaten er elke dag, hele dagen,” herinnert Caroline zich. Simone vult aan: “Mijn vader was al erg ziek, maar kwam wonder-boven-wonder nog uit het ziekenhuis. Maar tegen die tijd gingen we er zelf bijna aan onderdoor. Tot de arts op een gegeven moment tegen ons zei: ‘Waar zijn jullie mee bezig?’”

Het was een hele opluchting toen moeder een plaatsje kreeg in Tiendhove. De mantelzorg werd minder zwaar, maar de zussen gingen nog steeds elke dag langs. Joke: “De zorg verzekerde ons ervan dat er goed voor haar werd gezorgd, en dat we niet meer elke dag langs hoefden te komen. We mochten het wat meer loslaten.” Toch vinden de dames het geen straf om langs te gaan. “We helpen graag mee op de woongroep en doen met activiteiten mee,” glimlacht Caroline. “We kennen iedereen en dat is heel gezellig!” Door coronamaatregelen kon bezoek tijdelijk niet in de gezamenlijke huiskamer komen. “Dat was voor ons wat vermoeiender, want ma stelt steeds dezelfde vragen. En ze vindt het fijn dat je er bent, maar zodra je de deur uitloopt, weet ze niet meer dat je geweest bent.” Het liefst zijn ze, samen met hun moeder, in de gezamenlijke huiskamer. “Want die gezelligheid met elkaar, dat geeft echt een goed gevoel.”

Moeder

Simone hoopt voor haar moeder dat ze hen zal blijven herkennen. “Want ze is nu wel dement, maar ze herkent iedereen nog. Ze is erg trots op haar kinderen en kleinkinderen.” Joke vult aan: “En vorige week is ze nog gaan fietsen op een duo-fiets, met een vrijwilliger. Dat vindt ze ook heerlijk!” Mevrouw Boudestijn is zelfs mee geweest op kraamvisite bij één van de verzorgenden van Tiendhove. “Ja,” zegt Caroline, “toen zagen we op de foto’s echt weer even onze moeder zoals ze was.”

Tekst en beeld: Christine Slings

Ben jij ook mantelzorger, familielid of kennis van iemand die in een verpleeghuis woont? Het kan best lastig zijn om elke keer weer een activiteit te verzinnen, als je op bezoek gaat. Wij geven je tien tips voor een mooie zomer!