“Je bent getrouwd, dan laat je elkaar toch niet vallen?”

In de rubriek ‘De bezoeker’ gaan we in gesprek met de mensen die achter – of eigenlijk naast – de cliënten van onze verpleeghuizen staan. Wie bezoeken ze, en waarom? Deze keer zijn we in verpleeghuis Pniël in Rotterdam Kralingen.

Henk Degeling woont in Rotterdam, is 87 jaar en vaak te vinden op zijn voetbal- of tennisclub. Maar nóg vaker bij verpleeghuis Pniël, want daar bezoekt hij sinds drie jaar zijn 82-jarige vrouw, op de afdeling waar mensen met dementie wonen. Het liefst zit hij in de gemeenschappelijke huiskamer, waar hij ook kan kletsen met andere bewoners. “Maar niet teveel hoor, anders wordt m’n vrouw jaloers!”

Henk draagt een frisse groene trui en heeft een guitig gezicht. “Mensen zeggen vaak dat ik er jonger uitzie.” En voorlopig is Henk nog niet van plan om te gaan. “Mijn streefleeftijd is 120. Het is niet erg als ik dat niet word, maar dan leef ik in ieder geval niet alsof het al bijna klaar is.”

Gezelligheidsdier

Er zijn weinig mensen die zo positief en zorgeloos in het leven staan als Henk. Dat komt ‘gewoon door het leven’, denkt hij. “Mijn moeder overleed toen ik heel jong was, en ik kwam in een weeshuis terecht. Toen dacht ik wel even: ‘hoe gaat dit goedkomen?’ En uiteindelijk kwam het gewoon goed!”

Maar Henk heeft ook andere manieren om vrolijk te blijven. “Ik ben een struisvogel”, lacht hij. “Als er narigheid op TV is, zet ik het uit. Als een gesprek over negatieve zaken gaat, dan loop ik weg. Ik wil gezelligheid!” Met die filosofie is hij al een heel eind gekomen. “Waarom zou ik me zorgen of boos maken over iets waar ik geen invloed op heb, dat heeft toch geen zin?!” Henk vindt het dan ook geen enkel probleem dat hij al drie jaar alleen woont. “Ik zie mijn vrouw elke dag en ik heb genoeg sociale contacten bij de voetbal en tennis. In de flat praat iedereen tegen me. Thuis doe ik een spelletje op de computer of kijk ik tv. De dagen vliegen voorbij!”

Sportfanaat

“Ik voetbal al vijfenzeventig jaar, ik ben op m’n twaalfde begonnen,” zegt Henk trots. Hij is met afstand de oudste van zijn team. “Het is wel wandelvoetbal hè,” lacht hij. “Maar wij verzinnen onze eigen regels. Je mag hardlopen, je mag alles doen. Maar geen slidings of tackles.” Het tennissen is een relatief nieuwe hobby, dat doet hij pas zeven jaar. “Ik had een blessure aan m’n knie, dus toen moest ik het wat rustiger aan doen. Maar dat is gelukkig weer goed gekomen.”

Sjaan

Al 58 jaar is Henk gelukkig getrouwd met zijn vrouw. “Ze heet eigenlijk Jeanne, maar iedereen noemt haar Sjaan.” Toen duidelijk werd dat ze, na een aantal heupoperaties met diverse complicaties, niet meer thuis kon wonen, was dat moeilijk. “Daar moest ik wel om janken, hoor. Maar daarna dacht ik ook weer: het is zoals het is.”

Elke dag stapt hij in de metro om zijn vrouw te bezoeken in verpleeghuis Pniël. Hoe hij haar daar aantreft, is steeds een verrassing. “Soms gaat het goed en soms minder goed. Maar we hebben onze humor, we kunnen elkaar altijd plagen.” Hoe het afscheid verloopt, valt ook niet te voorspellen. “De ene keer zegt ze na een uur: ‘moet je nog niet weg?’ en een andere keer huilt ze als een klein kind, als ik weer ga. Maar zodra ik de straat uit ben, is ze dat alweer vergeten, hoor.”

Henk ziet zichzelf allesbehalve als mantelzorger. “Je bent getrouwd, dan laat je elkaar toch niet vallen? Mijn vrouw is al die tijd mantelzorger geweest voor mij, bij wijze van spreken.” Over de vraag ‘wat hoopt u voor haar?’ hoeft Henk niet lang na te denken. “Dat ze een keertje dood wakker wordt.” Na een paar seconden stilte legt hij uit: “Dat ze niet hoeft te lijden. Maar voor mij mag dat nog honderd jaar duren.” Dat ze dan geen afscheid kunnen nemen, maakt voor hem niet uit. “We nemen elke dag toch afscheid? Als ik zou weten dat dat voor altijd zou zijn, is dat alleen maar heel verdrietig. Daar denk ik liever niet aan.”

Tekst en beeld: Christine Slings