Hoe is 't met je man?

Gemiddeld eens per maand kom ik bij het echtpaar Van Doorn. Een warm, harmonieus en liefdevol nest waar altijd wel iets lekkers klaar staat. Of een stuk chocolade of een kom zelfgemaakte erwtensoep. Meneer van Doorn, ik mag hem gewoon Wim noemen, heeft sinds een jaar of vier de diagnose Alzheimer. Waar het begon met wat vergeetachtigheid, is hij nu volledig afhankelijk van zijn vrouw. Zijn vrouw Alie, want ook zij vindt dat ge-mevrouw maar niks, zorgt zoveel ze kan voor haar man. Een mooi koppel.

‘Hoe is ’t thuis? En met de kinderen? Je hebt er twee he? En je man, wat voor werk doet hij?’
Wim is altijd erg geïnteresseerd in mij en in mijn gezin.
Ik vertel altijd beknopt over mijn thuis en vertel hem dat mijn man op de Kerkewijk werkt, een bekende straat die iedere Veenendaler goed kent. Dan volgen al snel de verhalen over het Veenendaal van vroeger. Over zijn eigen kleermakerij en hoe hij zijn ambacht altijd met liefde uitgevoerd heeft. Én, benadrukt hij: ‘ik zeg altijd maar zo, geld maakt niet gelukkig, gelukkig ben je pas als je het goed hebt met elkaar.’
En dan vraagt hij: ‘En hoe is het thuis? Met de kindjes? Twee he? Geniet ervan hoor, wij moeten er namelijk eentje missen.’
Ik vertel Wim dat het goed gaat en dat we zelfs een derde kindje verwachten.
Prachtig vindt hij het, de tranen schieten hem in de ogen. Hij begint te vertellen over de kinderjaren van zijn eigen kinderen. Hoe zijn vrouw altijd voor de kinderen gezorgd heeft en hoe de kinderen op latere leeftijd hielpen in de kleermakerij. ‘Ik zeg altijd maar zo: als je goed bent voor een ander, dan zul je dat op een later moment terug krijgen.’

‘Maar Rianne, hoe is het thuis? Je man genoeg werk en de kindjes gaan goed?’
Ik vertel dat het goed gaat met ons allemaal en dat we een derde kindje verwachten.
Fantastisch vindt hij het! ‘Wees er maar zuinig om, meid. Voor je het weet zijn ze groot. En je weet het hé, je hebt ze slechts in bruikleen. Wij moeten er namelijk eentje missen.’
Hij vertelt over hun kind wat overleden is. Dat geld niet gelukkig maakt, maar dat je pas echt gelukkig bent als je het goed hebt met elkaar. Want na al die jaren gelooft hij er nog steeds in: als je goed bent voor een ander, dan zullen ze ook goed zijn voor jou.
Als we hier over door praten, volgt opnieuw de vraag: En Rianne, hoe is het thuis? Met de kindjes? Je hebt er twee he? Geniet ervan hoor, wij moeten er namelijk eentje missen!
Vergeef het me, maar ik schiet in de lach en vertel hem nogmaals dat het goed gaat met ons en dat we ons derde kindje verwachten.
Alie zit ondeugend grijnzend dit tafereeltje te bekijken. Drie keer heb ik Wim vertelt dat ik in verwachting ben, drie keer ontstond er een grote lach op zijn gezicht.
Maar bovenal, hele wijze lessen kreeg ik van Wim. Haal jij ze eruit?
O en trouwens: doe er vooral je voordeel mee.