Het is niet wat het lijkt

Het is een regenachtige dag. Ik ben onderweg naar een cliënt en zit achter een auto met een ouder echtpaar. Man achter het stuur, vrouw ernaast. Het gaat niet hard. Het gaat… Langzaam….
En ik wil graag op tijd zijn bij mijn cliënt. Iets te laat van huis vertrokken.

Ik probeer mijn geduld te bewaren en me in te houden. Wie weet is het voor dit echtpaar de enige manier om nog eens ergens te komen. Of zijn ze op weg naar het ziekenhuis, waar één van hen een behandeling moet ondergaan. Wie weet…

Soms helpt het om iets verder te kijken dan de buitenkant. Dat is best lastig, want we hebben (ik heb) zo snel ons oordeel klaar.

Waarom draagt dat meisje van 14 altijd van die eenvoudige kleren? Heeft ze geen smaak ofzo? Nou, ze heeft echt wel smaak hoor, maar ze hebben het niet breed thuis, vandaar. Dan kun je niet altijd kopen wat je leuk vindt.
Wat staat die man in dat parkje iedere keer te murmelen? Elke keer maar even en dan is hij weer weg. Vreemd.
Nu weet ik dat hij op dat moment alles op een rijtje probeert te zetten in zijn hoofd. Als hij al pratende weer overzicht gekregen heeft, kan hij weer verder.

Mijn cliënt kan vaak nogal heftig reageren. Net alsof ze zich voortdurend aangevallen voelt. Voor de mensen om haar heen is dat weleens lastig. En de buitenwereld begrijpt haar vaak niet. Naarmate ik haar beter leer kennen, ga ik het meer begrijpen. Als je zo’n onveilige jeugd hebt gehad als zij, als er zo vaak over je grenzen heen gegaan is als bij haar, dan is het bijna logisch dat je je steeds op deze manier verdedigt. Want niemand mag ooit nog over je grenzen gaan.

Soms zijn er ook verrassende ‘andersom’- momenten. De buurvrouw, die een nogal rommelig en niet al te schoon huis heeft, blijkt heel aardig en belangstellend te zijn. Gek eigenlijk, want het is natuurlijk helemaal geen tegenstelling.

En Robert, die ik al jaren lang begeleid, en die best veel last heeft van zijn verstandelijke beperking, blijkt uitermate goed in staat te zijn om je welkom te heten in zijn huis en je van koffie te voorzien, en nog een keer koffie… Hij vraagt daarna dan wel even: ‘Vind je dat ik het goed gedaan heb, Belia?’ En dat kan ik dan volmondig beamen. ‘Heel goed, Robert. En je koffie was heerlijk!’ Hij glundert van oor tot oor.

Het is niet wat het lijkt. Dat kan soms helpen.

Eén ding: zorg dat je uitgerust bent en geen haast hebt.

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
Lees hier meer over onze bloggers.

Word jij de collega van Belia? Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.