Vandaag ben ik niet alleen op pad: er loopt iemand met mij mee die mogelijk geïnteresseerd is om in de wijkverpleging te komen werken. Ik geniet er altijd van om samen op pad te zijn en iemand anders een kijkje te geven in de wijk!
We starten om 7 uur bij onze eerste cliënt. Het is een alleenstaande, kwetsbare man van ruim negentig jaar. Meneer Hoekstra* is een aantal dagen geleden gevallen. Als gevolg hiervan heeft meneer meerdere wonden en gaat het lopen een stuk moeizamer. Extra zorg en ondersteuning? Nee, dat wil hij liever niet. Hij wil het liefst alles zelf doen. Wanneer we aanbellen bij meneer, gaat de deur niet open. Dit is vreemd: meestal staat de deur al op een kier. We bellen nog een keer aan en horen dat meneer Hoekstra iets roept, maar we kunnen het niet verstaan. We horen gestommel, maar het geluid komt niet dichterbij. Daarop besluit ik om te proberen te bellen naar de huistelefoon van meneer. De tweede keer wordt deze opgenomen, maar ook meteen weer uitgeduwd. Het werd al snel duidelijk dat ook dat niet ging lukken. Wat nu?
Terwijl we samen een plan aan het maken zijn, horen we meneer Hoekstra nogmaals roepen. Dit keer verstaan we wel wat hij zegt, namelijk: ‘’Mijn rollator zit klem en ik kan mijn bed niet uit. Ook heb ik veel pijn. Het lukt mij echt niet.’’ We schakelen om: de deur moet van buitenaf open. We bellen de zoon van meneer, maar helaas zonder resultaat. We bellen aan bij de bovenburen van het appartementencomplex, die een sleutel hebben, maar ook die lagen nog heerlijk te slapen en werden niet wakker.
Omdat meneer Hoekstra aangaf pijn te hebben en in een benarde positie te zitten, is het zaak dat de deur wel snel opengaat. De volgende stap is het bellen van de beheerders van het appartementencomplex. Het algemene nummer wordt niet opgenomen, maar een collega van een andere thuiszorgorganisatie heeft wel een 06-nummer voor ons. Gelukkig krijgen we contact en we krijgen te horen waar een sleutel lag. Nadat we deze hebben opgehaald, lopen we weer de trappen op naar de juiste verdieping. Op het moment dat ik de sleutel in het slot wil steken, horen we: ‘ik kom eraan’. 10 seconden later gaat de deur open en daar staat meneer Hoekstra…
We lopen de kamer in en we gaan rustig zitten, zodat meneer Hoekstra op adem kan komen. In het begin van het zorgmoment is hij verward en paniekerig over wat gebeurd is. Een collega heeft een cliënt van ons overgenomen, zodat wij ruimte hadden om de juiste zorg aan meneer te verlenen. Tijdens het gesprek wordt meneer weer rustig. Hij kan benoemen en laten zien wat er gebeurd is. Ook geeft hij aan waar hij pijn heeft. Nadat we de gebruikelijke zorg verleend hebben, vragen we of we hem kunnen ondersteunen met het wassen en aankleden. Waarop meneer antwoordt: ‘’Nee hoor, dat is niet nodig. Wat ik zelf kan, doe ik zelf. Ik ben altijd zelfstandig geweest en het zal vanochtend ook wel lukken. Nee hoor, geen zorgen over mij!’’
Een week later wordt meneer opgenomen in een verpleeghuis, omdat het niet meer ging alleen thuis. Vanmiddag belde zijn zoon: het gaat goed met meneer en hij vindt het heerlijk dat er voor hem gezorgd wordt. Dankbaar ben ik dat de dappere, moedige meneer Hoekstra op een goede plek terechtgekomen is en dat hij de zorg heeft kunnen accepteren!
*Onze bloggers gaan met respect om met onze cliënten en collega’s en zullen geen echte namen noemen of concreet herleidbare situaties beschrijven.
Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven regelmatig een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook komt er af en toe een gastblogger aan het woord. Kijk hiervoor op ons blog!
Ben jij op zoek naar werk met waardering? Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.
Eline Baijense 
