Het eeuwige leven bederven

De wet van Murphy was zondagmorgen echt van toepassing. Wat fout kon gaan, ging fout. Bij het ophalen van de bewoners voor de kerkdienst, zakte een bewoner door zijn benen en bleef hij rustig op de grond liggen. En één van de bewoners wist gebruik te maken van de consternatie en glipte naar buiten. Met enige moeite kon ze weer naar binnen worden geloodst. Alle troepen moesten in beweging komen.

Tja, daar zaten we uiteindelijk dan, in de kring, om samen tot eer van God de Vader te zingen, te bidden en een Bijbelgedeelte te lezen en te overdenken. Sommige vrijwilligers waren in het begin nog wat aangeslagen. Na het zingen van een paar mooie liederen, kwam er wat meer ademruimte.

Verpleeghuisbewoner mevrouw van Vliet*, die altijd het Bijbelgedeelte voorleest, kwam gelukkig na het zingen van een paar liederen ook binnen. Breed glimlachend zwaaide ze naar de kerkgangers.

Mevrouw van Vliet* begon met duidelijke stem het Bijbelgedeelte over de Barmhartige Samaritaan te lezen (Lukas 10): ‘Meester, wat moet ik doen om het eeuwige leven te bederven?’  Ik raak direct gespitst, staat daar niet: eeuwige leven beërven? Ik hoor haar verder lezen: ‘U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel, met heel uw kracht en met licht verstand, en uw naaste als u zelf.’  Kijk, daar hou ik nu van, denk ik bij mijzelf. Een licht verstand. Het is natuurlijk eigenlijk een ver-licht verstand. Anders lukt het nooit om God lief te hebben…

Na het lezen van het Bijbelgedeelte,  vertel ik over struikrovers die achter een struik onverhoeds een reiziger overvallen en hem neerknuppelen. Eén van de bewoners, mevrouw Poppel*, staat op en zegt: ‘Ik zal die struikrovers een mep verkopen’! Ze balt haar beide handen tot vuisten en zwaait ermee rond in mijn richting. Ik deins, in mijn rol als struikrover, terug  en kijk angstig naar mevrouw Poppel. Triomfantelijk straalt mevrouw Poppel in haar krachtige rol. Ik ga verder met het Bijbelverhaal en ga als de neergeslagen reiziger hulpeloos plat op de grond liggen. ‘We moeten de dominee helpen,’  roept één van de bewoners. Mevrouw Poppel*, die zich helemaal in haar element voelt, staat weer van haar stoel op,  schuifelt in mijn richting en strekt haar hand uit.

In mijn ogen is ze echt de Barmhartige Samaritaan, die wel in actie komt. Alle bewoners lijken wel Barmhartige Samaritanen. Ze mogen van mij met hun liefde het eeuwige leven beërven.

*Namen van bewoners zijn  fictief

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!