Op één been kun je niet lopen

Het loopt tegen tienen in de ochtend als ik mevrouw van Sloten* bel om een huisbezoekje in te plannen. Ik weet dat ze het niet prettig vindt als ik onverwachts voor de deur sta, dus ik bel haar vaak eventjes om te horen of het uitkomt.
Ze neemt niet op. Ik bedenk me dat het dinsdagochtend is en gemakshalve ga ik er vanuit dat mevrouw naar de markt is, zoals de gemiddelde oudere dame in Veenendaal op dinsdagochtend doet.

Als ik anderhalf uur later terugbel, tref ik haar wel. Mevrouw van Sloten is behoorlijk doof en dat is niet zo handig aan de telefoon. Ik hoor mezelf schreeuwen tegen mijn smartphone en haar mijn woorden herhalen: “Of ik vanmiddag thuis ben voor een kopje thee?”
Helaas gaat het niet, ze heeft juist een afspraak gemaakt bij de dameskledingzaak om een half uurtje tussen de rekken te snuffelen.

Mevrouw van Sloten klinkt anders dan anders. Ze struikelt over haar woorden, hakkelt wat en lijkt zelfs af en toe in de knoop met haar eigen tong. Die vreemde tongval bevalt me niet.
Ik schreeuw opnieuw in de telefoon of ze soms haar kunstgebit vergeten is in te doen. Nee, een kunstgebit heeft ze niet, vertelt ze. Of het wel goed met haar gaat? “Ja hoor, ik ben niet altijd even stabiel meer op de been, maar ik maak het best!".
Ik herken haar tongval van mijn opa die jaren geleden een herseninfarct kreeg. Ik mag dan geen verpleegkundige zijn, maar toch gaan de alarmbellen van mijn boerenverstand wel rinkelen.
Ik besluit haar dochter even te bellen. Misschien is het beter dat zij even langsgaat om te kijken of alles wel zo best is als Mevrouw van Sloten doet voorkomen. Helaas krijg ik geen gehoor en ik bel de wijkverpleegkundige om even te overleggen. Zij neemt het verder over en ik hoor later terug dat mevrouw heerlijk aan een kop erwtensoep en een plak roggebrood zat toen de wijkverpleegkundige bij haar aanbelde. “Lekker even wat vulling in de maag” zei ze erbij.

Later in de middag belt de dochter van mevrouw van Sloten me terug. Ze vertelt dat ze mijn rapportage en die van de wijkverpleegkundige gelezen heeft.

Dochter proest het uit, want wat bleek?
Buurvrouw Van Vliet vierde haar verjaardag. De dames Van Sloten en Van Vliet proostten samen op het leven.
Nee, het was gelukkig geen herseninfarct.
Nee, het was geen vergeten kunstgebit.

Het waren twee jenevertjes.

Veel levenslessen heb ik geleerd tijdens mijn werk en vandaag werd één daarvan bevestigd.
Wat onstabiel op de benen of niet: op één been kun je niet lopen!

*Onze bloggers gaan met respect om met onze cliënten en collega’s en zullen geen echte namen noemen of concreet herleidbare situaties beschrijven.

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven regelmatig een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook komt er af en toe een gastblogger aan het woord. Kijk hiervoor op ons blog!

Ben jij op zoek naar werk met waardering?  Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.